Bariery zaprojektowane do ochrony Wenecji przed powodzią pomyślnie przeszły pierwsze testy.
Cztery ogromne śluzy przeciwpowodziowe wykonane ze stali wyrosły z wody tworząc tymczasową zaporę wodną. Jest to osiągnięcie, które nie byłoby możliwe bez 150 000 ton stali ArcelorMittal.
Wenecja – obiekt wpisany na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO każdego roku zmaga się z powodziami. W 1966 r. 80 proc. miasta znalazło się pod wodą. Zostało ono zalane przez wysoki przypływ, w trakcie którego woda podniosła się o 1,9 m powyżej normalnego poziomu. W rezultacie historyczne miasto doznało ogromnych zniszczeń, a tysiące ludzi zostało pozbawionych dachu nad głową.
Aby chronić miasto, rząd przedstawił projekt MOSE (Modulo Sperimentale Elettromeccanico), którego korzenie sięgają wczesnych lat 80. ubiegłego wieku. Sama budowa rozpoczęła się w 2003 roku. Przedsięwzięcie dotychczas kosztowało ponad 7 miliardów dolarów, a jego zakończenie przewidziane jest w 2016 roku.
Projekt to zintegrowany system inżynieryjny, na który składają się rzędy ruchomych bram zainstalowanych w dopływach w Lido, Malamocco oraz Chioggia (są to obszary wodne łączące Lagunę Wenecką z Morzem Adriatyckim, przez które przechodzą przypływy i odpływy). Bramy te tymczasowo oddzielają Lagunę Wenecką od morza podczas wysokich przypływów. Po ukończeniu budowy, w przypadku, gdy poziom wód podniesie się lub wystąpią sztormy zimowe, laguna zostanie zamknięta przez 78 ruchomych barier przeciwpowodziowych, które podniosą się z dna morskiego. Śluzy powodziowe będą się rozciągać na ponad milę blokując trzy dopływy do laguny.
Gdy przypływy wody osiągną metr więcej niż w prognozach, śluzy przeciwpowodziowe opróżnią się z wody, która utrzymuje je na dnie morza, a następnie podniosą się i zablokują trzy dopływy. Gdy poziom wód w lagunie oraz morzu ustabilizuje się, śluzy wypełnią się wodą i powrócą do swojej pierwotnej pozycji.
ArcelorMittal Commercial RPS (szyny, grodzice oraz sekcje specjalne) dostarczyło 150 000 ton stalowych grodzic do szkieletu fundamentów oraz połączonego systemu ścian.
Grodzice i stalowe pale z ArcelorMittal znalazły też podobne zastosowanie w Londynie. Aby ochronić około 33000 gospodarstw domowych przed zalaniem, Agencja Ochrony Środowiska wytypowała pięć nabrzeży wzdłuż Deptford Creek (dopływ Tamizy w Londynie) do natychmiastowej wymiany. Istniejące wzmocnione konstrukcje z drewnianych pali oceniono jako zagrożone katastrofą. Pięć wytypowanych miejsc to nabrzeża Kent Wharf, Ash’s Wharf, Thanet Wharf, Hilton’s Wharf oraz Saxon Wharf.
Przyszłe plany rozbudowy tego miejsca wykluczają wykorzystanie stałych podpór wspierających nowy mur, dlatego też firma projektowa Jacobs (wraz z wykonawcą Volker Stevin) opracowała innowacyjne rozwiązanie uwzględniające system muru warstwowego. Rozwiązanie obejmuje mur ze stalowymi palami szalunkowymi wykonany z około 1040 ton grodzic o długości ok. 17 m. Są one podpierane przez rząd długich na 12 m pali nośnych, wbitych pod kątem 10 stopni z przodu muru zbudowanego z grodzic. Pomiędzy grodzice oraz linie pali HP na całej wybranej głębokości wylano beton.
Stan istniejących murów, ograniczenia związane z lokalizacją, wymagania dotyczące rozwiązania wspornikowego oraz obowiązek zadbania o środowisko naturalne stanowiły łącznie dosyć złożony problem. Jacobs Engineering dzięki zaangażowaniu wykonawcy Volker Stevin już na wczesnym etapie wdrożyli połączenie grodzic i stalowych pali nośnych, aby utworzyć konstrukcję, która spełniała wszelkie aspekty techniczne i ekonomiczne projektu.
